ՎԱՀՐԱՄ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ (ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար)
-Պարոն Բաղդասարյան, մի տեսակ շատ բան է փոխվել ՀՀԿ ֆրակցիայում: Ահա միայն կոնյակի բաժակն ու յուր պարունակությունն են հիշեցնում Գրիգորիչին:
-Դա կոնյակ չէ, դա թեյի թուրմ է` կոնյակի բաժակի մեջ, որը ես ումպ-ումպ ըմպում եմ:
-Թո՜ւրմ. օրիգինալ էր: Բայց ափսոս, գոնե դա հիշեցնում էր Գրիգորիչին: Իսկ ինչո՞ւ թուրմը` կոնյակի բաժակում: Ասում են` շատերի հետ եք «կռված»:
-Ա՜յ, եթե մի օրինակ բերեք, ես Ձեզ կփարատեմ:
-Վիկտոր Դալլաքյան:
-Դալլաքյանը ֆրակցիայի անդամ չէ, նա իմ համաքաղաքացին է, մենք եղել ենք քաղաքական գործընկերներ:
-Բարև տալի՞ս եք միմյանց:
-Այո, ջերմ:
-Ի՜նչ եք ասում: Ի դեպ, պարոն Բաղդասարյան, ասում են` ֆրակցիայում նիստերի քվորումը դեռևս այլ մարդիկ են կազմակերպում, ասում են` «աչքի սուրմա թռցնող» Գագիկ Մելիքյանի ձեռքի գործն է քվորում ապահովելը, մինչև Դուք կխմեք-կավարտեք սույն թեյի թուրմը, իմա` կընկնեք հունի մեջ:
-Գագիկ Մելիքյանը ֆրակցիայի քարտուղարն է և իմ հանձնարարականով, ինձ հետ համաձայնեցված կատարում է իր աշխատանքը` բարեխղճորեն:
-Հա, ինքը միշտ «բարեխղճորեն» «սուրման թռցնում», քսում է նիստերից փախչել սիրող պատգամավորների սիրուն աչքերին, և ունենում եք նորմալ քվորում: Իսկ ի՞նչ եք կարծում` ինչքա՞ն սուրմա կքսի` քվորում կապահովի Գագիկ Մելիքյանը կառավարության ծրագրի համար: Չէ՛, ձևակերպեմ գրագետ, քանի՞ ձայնով կանցնի կառավարության ծրագիրը, ըստ Ձեզ:
-Մենք շատ համախմբված ենք, մեր ձայները բավարարում են նաև ծրագրի անցկացման համար:
-Որ ֆրակցիայի ղեկավար էիք դառնում, հանդիպեցի՞ք Սերժ Սարգսյանի հետ, նա ասա՞ց` Վահրա՛մ, ոչ մի օրենք չպիտի տապալվի:
-Պարտադիր չէ հանդիպելը, բայց և ինձ համար անակնկալ էր այդ առաջարկը: Այն ստանալուց հետո ես համաձայնեցի: Մտածեցի՝ կարող եմ այդ ծանրությունը տանել:
-Ո՞վ էր առաջարկողը:
-Առաջարկը եղել է հանրապետական կուսակցության կողմից:
-Կուսակցությունը հո լեզու չունե՞ր, ինչ-որ մեկը պե՞տք է այն լինգվիստիկայի վերածեր. Հովիկ Աբրահամյա՞նը:
-Ոչ, ոչ: Ես չգիտեմ, թե որտեղ է քննարկումը եղել` գործադիրո՞ւմ, թե՞ որտեղ, եղել է պարզապես առաջարկ` ֆրակցիայի նիստում, ես չեմ հրաժարվել:
-Այնուհանդերձ, եթե անկեղծ` շատերի համար զարմանալի էր Ձեր ընտրությունը:
-Ես զարմանում եմ, որ իրենք զարմանում են:
-Հա՜, էլի՛, ասա` ինչո՞ւ եք զարմանում, էս երկրում ինչե՜ր ասես չեն եղել: Բայց Դուք ոնց որ երեք տարեկան եք, որպես նժդեհիստ:
-Ա՜…
-Այո՜…
-Ինձ թվում էր` կարևորը գործին նվիրվածությունն է, ոչ թե կուսակցական տարիքը: Ես գիտեմ քաղաքական գործիչների, որոնք հինգ-վեց քաղաքական հայացքներ են փոխել, համենայն դեպս, ես առաջին անգամ եմ դարձել կուսակցական, այն էլ` հանրապետական:
-Իսկ Աղվան Հովսեփյա՞նը:
-Իմ ընկերն է, ես իմ որևէ ընկերոջից որևէ անգամ չեմ խուսափել և չեմ հրաժարվել:
-Իրե՞ն էլ եք ներկայացնում այս «պոստում»:
-Ես տասնյոթ տարեկանից ինքնուրույն մարդ եմ և որևէ մեկին որևէ տեղ չեմ ներկայացնում: Ես ներկայացնում եմ հանրապետական կուսակցությունը:
-Համենայն դեպս, Հայաստանում անհնար է առանց «կլանային» պատկերացումների ինչ-որ բան «ներկայացնելը»:
-Իմ ճանապարհը ես եմ հարթել, և դա գիտեն բոլորը:
-Ո՞րն է Ձեր հաջողության գրավականը:
-Հաջողության գրավականը պետք է գեների հետ կապել. կյանքը շատ է հարվածել, շուտ եմ հորիցս զրկվել, երևի դրա համար:
-Հաճույքով չե՜ք բլիցվում, իսկ Գրիգորի՜չը. լավագույն բլիցներս նրա հետ են եղել, ոչ մի գեղարվեստական պատկեր, ոչ մի տող Տերյանից, Թումանյանից չասվեց ֆրակցիայի անունից. ոնց ենք էսպես ապրելու «զմիմյանս». տխուր է, չէ՞:
-Երբ մենք իրար հետ առանձին պոեզիայի ժամ կունենանք, մինչև ուշ ժամ կարելի է արտասանել:
-Է՜, պարոն Բաղդասարյան, պոեզիան հոգեվիճակ է, ոչ թե «ուշ ժամ»:
Ճեպազրուցեց
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆԸ